Адамды? диканшы эссе

АДАМДЫҚ ДИҚАНШЫСЫ
Адамдық диқаншысы қырға шықтым,
Көлі жоқ, көгалы жоқ — қорға шықтым.
Тұқымын адамдықтың шаштым, ектім,
Көңілін көгертуге құл халықтың.
Ахмет Байтұрсынұлы

Рухани кеселден кім емдейді?
Отаршылдық. Қазақы ұғымы — «құлдық», «құл болу». Қазақ тарихындағы ең ауыр кезең; сүйекке таңба, көңілге дақ түсірген қасіретті кезең. Қазақ мемлекеттігінің жаңа тарихындағы Алаш орда үкіметінің рухани көсемі Ахмет Байтұрсынұлын ашындырып, қолына қалам алдырған басты себептердің бірі де бірегейі — туған халқының адам төзгісіз ауыр халі, отаршылдық кеп. Қазақ халқы өзінің тарихында ешкімге отар болып көрмеген екен, 150 жыл орыс отаршылдығының масқара қамытын киді. Оның зардаптары шексіз, тигізген зияны өлшеусіз. Қазақ халқы отаршылдық кезеңде малынан, жанынан айырылды. «Орнында бар оңалар»: мал да өседі, жан да өсер, бірақ бәрінен қиыны — ұлт санасына түскен құлдықтың ауыр қамыты. Құлдық сана! Қазақ «Ауру батпандап кіреді, мысқалдап шығады» дейді. Денеге кірген кеселден айығудың ұзаққа созылатынын айтып отыр. Ал рухани кеселдің ауыртпашылығын кім өлшепті; кім кесіп — пішіп айта алады? Ешкім айта алмаса керек: рухани кеселдің зардабы дене кеселінен мыңдаған есе ауыр! Дана қазақ «Таяқ еттен өтеді, сөз сүйектен өтеді» дейді. Отарлау ең алдымен басына ноқта түспеген бұла халықтың ең алдымен миына, санасына, ақыл — ойына жасалады. Миы, санасы, ақыл — ойы отарланбаған халық ешқашан, ешкімге құл болмайды. Отаршылдықты жан — дүниесімен сезінген Абайдың «бастағы ми, қолдағы малға талас қылған» деуі де сондықтан.
Міне, осындай ел басына күн туған, елдің рухы езіліп, намысы тапталған кезеңде елдің қамын ойлап, түнде ұйқыдан, күндіз күлкіден айырылған ерлер тарих сахнасына шығады. Ол ерлер тағы сол талайы ауыр халық ананың құрсағынан жаралады. Осы ауырлықты жан — тәнімен сезінген, «ұйқы беріп, қайғы алған» Ахмет Байтұрсынұлы өзіне — өзі «Адамдық диқаншысы» деп ат қояды. «Көлі жоқ, көгалы жоқ — қор жер» — елдігінен, бүкіл сән — салтанатынан жұрдай болған басыбайлы қоғам, отар ел — Қазақ елі. Бұл ел кезінде айдынды болғаны да, айбарлы болғаны да рас; бірақ қазір бәрін ұмытқан, дұрысы — ұмыттырған. Сол тәубесінен жаңылған, жадынан айырылған қор қоғамға өзінің кезінде кім болғанын есіне түсіру үшін көп еңбек ету керек; оның бойындағы өліп қалған адамшылықтың жасыл дарағын тірілту үшін де «адамдықтың тұқымын шашып, егу» керек. Алайда бұл азапты іске кім шыдайды, қу тандырдай кеуіп қалған топырақты қайта ылғалдандырып, оны тыңайтып, құмнан, тастан, арам шөптен тазартып, ерінбей — жалықпай егіп, суарып өнім алу үшін қаншама төзім, не деген сабыр керек?! Осы міндетін айқын сезінгендіктен де Ахмет Байтұрсынұлы өзін «Адамдық диқаншысы» деп атайды. Ал 1966 жылдың 19 маусымында Оңтүстік Қазақстан облысы, Түлкібас ауданында Қамзабек ақсақалдың көп балалы отбасында тағы бір ұл дүниеге келді. Оның атын әке — шешесі ырымдап «Дихан» деп қойды. Оңтүстік — ежелден егіншілікті кәсіп еткен, жері құнарлы, шыбық шаншысаң, өзінен — өзі тал болып шығатын абат мекен. Дихан ата — қазақ мифологиясында «егіннің, егіншілердің пірі, иесі» («Жалын» журналы, 1974, № 3, 147 — б.). Шылаулы есім деген осы болса керек: кім қойса да бұл есім баланың азамат болып қалыптасуына, өмірлік жолын дұрыс таңдауына әсерін тигізгені сөзсіз. Бұл есім қойылғанда баланың болашақта барлық күш — қайратын «халықтың көңілін көгертуге» жұмсайтын «адамдық диқаншысына» айналарын әке — шешесі білді ме, білмеді ме — о жағын тап басып айта алмаймыз, алайда сәби дүние есігін шыр етіп ашқан кезде айтылатын көл — көсір елдің дұғасының қабыл болғаны анық. Дихан Қамзабекұлы өзі құрастырып, алғысөзін жазған «Омбының Алаш дәптері» атты кітапта Жұманұлы Әбділда былай деп жазады:
Шығады асыл — тастан, өнер — жастан,
Тәрбиең тәуір болса әуел бастан.
Мисалы ғылым таппақ сол секілді,
Бұлақтың бітіп жатқан көзін ашқан.
Жігітке талаптанған сол мысалды,
Пайдасын ғылымының жұртқа шашқан.
Жаны ашып, нашарларға қызмет етіп,
Салса егер түзу жолға болса азысқан.
Халық үшін жанын қиып шыққан болса,
Қайырлы әр қадамы болсын басқан.
Көрсетіп тар орында таудай талап,
Құтқарса мұқтажлықтан болса сасқан.
Қазақ қор болар ма еді көп болса егер,
Шаһбазлар осы айтқандай өнері асқан.
Бұл өлең артық — кемі жоқ Ұлттық Ғылым академиясының корреспондент — мүшесі, филология ғылымдарының докторы, профессор Дихан Қамзабекұлына арналғандай.

Алаш үшін жан берген
Біздің танысуымыз да қызық. С. Торайғырұлы атындағы Павлодар мемлекеттік университетін танымал қоғам қайраткері, ғалым Е. М. Арын басқарған жылдары тұрақты түрде «Мәшһүр Жүсіп оқуларын» (конференция) өткізетін. Оған Алматы мен Астанадан, облыс орталықтарынан ғалымдар келетін. Ұмытпасам, 2003 жылы Керекуде Жүсекеңнің кезекті оқуы өтті. Сонда мен баяндама жасадым, ара — тұра үлкен ғалымдарға сұрақ қойдым. Ғылыми жиынның үзілісінде бір азамат жаныма жақындап, «сөзің мағыналы шықты» деп бағасын берді де, өзін таныстырды. Астанадан келген ғылым докторы, әдебиетші Дихан Қамзабекұлы екен. Ол кісінің бірінші қойған сұрағы «Қандай тақырыпта докторлық диссертация жазып жүрсің?» болды. Қапелімде не айтарымды білмей, «мен әлі ғылым кандидаты да емеспін…» дедім.
2008 жылы Е. А. Бөкетов атындағы Қарағанды мемлекеттік университетінен Астанаға келіп, Л.Н.Гумилев атындағы Еуразия ұлттық университетінің философия кафедрасына аға оқытушы болып жұмысқа қабылдандым. Бірде досым әрі жерлесім, Еуразия университетіне Қарағандыдан менен гөрі сәл ертерек ауысып келген тарих ғылымдарының докторы, профессор Мақсат Алпысбес: «Дихан Қамзабекұлына сәлем беріп шығайық», — деді. Қош, сонымен проректордың алдында отырмыз. Қарапайым, орынтағына мастанбайтын жан екен. Бірден баяғы Керекудегі әңгімені есімізге салды. Көбіне ол кісі емес, біз көсіліп сөйлеп отырмыз. Бір кезде Дәкең неге қорғамай жүргенімді сұрады. Тақырыбым Абайдан екенін, қорғау жолындағы қиындықтарды, жолым ашылмай қойғанын әлім келгенше түсіндіріп жатырмын.
— Осы тұлғаны Алашпен жалғастырып, әдебиет проблемасы тұрғысынан қорғасаң қалай болады? — деп сұрады. Мен қуана — қуана келісімімді бердім. Проректор — профессор зерттеуге ұсынатын тақырыпты нақтылайтынын айтты.
Ғылым, адами байланысымыз осылай басталды. Осы елордадағы ұшырасу ол кісінің маған жетекші болуымен, менің ол кісіге шәкірт болуыммен аяқталды. Қазақта «жақсының алдында жазыларсың, жаманның алдында тарыларсың» деген қанатты сөз бар. Ол кісінің жақсылығы сол емес пе, көрген адамын жатырқамай, «ерді кебенек ішінен таны» дегендей, мені танып, ғылым жолының шытырман асуларын бағындыруға жетелей жөнелді. Ол кісі жәй ғана ғалым емес, өте іскер ұйымдастырушы да болып шықты. Тарпаң жылқыдай, шет қонып, қиыр жайлап, «қорғамасам қорғамайын, менің білетінімді ешкім тартып ала алмайды», «қорғаған адамның бәрі ақылды болып кетпейді» деп астам ойлағансып, өз мінімді өзім жасырып, бойымды билей алмай жүрген мені айналдырған бір — екі жылдың ішінде жөнге келтіріп, қорғатып шығарды. Осының бәрін мен не үшін жазып отырмын? Ол кісіні көпе — көрнеу мақтау үшін бе? Жоқ, олай емес. Бүгінде елдің азаматы, алаштың азаматы болып үлгерген Дихан Қамзабекұлы біздің мақтауымызға еш мұқтаж емес. Қазақта «Жақсының (элита — О. Ж.) жақсылығын айт, нұры тасысын; жаманның (көп, тобыр — О. Ж.) жамандығын айт, құты қашсын» деген керемет қағида бар. Бірақ біз жақсының жақсылығын айту мен мақтаудың ара — жігін ажырата алмай қалған сыңайлымыз. Жақсының жақсылығын айту, сол кісінің саған жасаған қамқорлығын, тигізген пайдасын айту, нақты айтқанда, жақсының жақсылығын (неге жақсы екендігін), жақсы қасиеттерінің көрініс беруін атап айтуымыз керек.
Міне, сол ұстазымыз, ғылыми жетекшіміз, алаштанушы Дихан Қамзабекұлы ердің жасы — елуге толғалы отыр. Ердің жасы — адамның рухының кемеліне келіп, ақылы толысатын жасы. Дихан Қамзабекұлына қуат беріп, оны тура жолдан тайдырмай, ақ жолдан айнытпай келе жатқан нендей күш деп ойландық. Ақыры барлық мәселе адамның жүріп өткен жолы, ұстанған қағидалары, үйренген ұстаздарында екеніне көзіміз жетті. Дихан Қамзабекұлының өмірдегі ұстазы, ғылыми жетекшісі, қазақ әдебиеттану ғылымының ақсақалы, академик Серік Қирабаев екендігі мәлім. «Ұстазы жақсының ұстамы жақсы» дегендей, Дәкеңнің бойындағы білгірлік, кәсібилік (профессионализм), салқын сабыр мен ұстамдылық сынды қасиеттер ұстаздың алдын көргенінен деп топшылаймыз. Ал қу дүниенің иір — шиыр соқпақтарында адасып қалмай, опа — жырасына сүрінбей, асыл мұратына адалдық танытып келе жатқандығы таңдап алған ғылыми тақырыбына байланысты ма деп ойлаймыз.
«Білім — ауыс, ырыс — жұғыс» дегендей, Дихан Қамзабекұлының мәртебесін өсіріп, абыройын асырған бірінші Жаратушы Алла тағала болса, екінші — Алаш арыстары. Ғылым жолындағы талапкер таңдап алған тақырыбына адал болса, өзі де осы тақырыпқа айналып, бүкіл болмысымен, жан — дүниесімен тақырып хасил болатындығына көзіміз жетіп отыр. Алаштың мұраты, алаштың арманы мен мұңы, қайғысы мен қапасы Дихан Қамзабекұлының ішкі өзегіне түскен. Сол асыл мұрат жанына жай таптырмай, Омбы мен Тәшкеннің, Мәскеу мен Орынбордың мұрағаттарында шаң басқан тарих беттерін аударып, көкірегіне нық сенім мен мақсат ұялатты. Әсіресе жас талапкерді он бес жасында мұғалім, жиырма бес жасында Қазақ автономиясының оқу — ағарту министрі дәрежесінде қызмет атқарған Смағұл Садуақасұлының тағдыры қызықтырды. Смағұлдың ізімен ол туып — өскен Омбы өңіріне де барып қайтты. Смағұлды өсірген ортаны, Смағұлдың қайраткерлік ғұмырына арқау болған қалаларды аралады. Небәрі 33 жасында Мәскеуде белгісіз себептермен қайтыс болған, өртелген мәйіті жат жерде қалған қайраткердің еңбегін тірнектеп жинап, алғаш екі том, кейін үш том қылып жариялады. Талай белгісіз рухани дүниесін ғылыми айналымға енгізді. Ендігі мақсат — елі үшін аянбай еңбек еткен, елден жырақта жаны қиылған тұлғаның мәйітін туған жердің топырағына табыстау еді. Ол арманы да орындалды. 2011 жылдың 20 қаңтарында Мәскеудің Дон зиратханасында сақталып келген мәйітін Астанаға жеткізу шарасын ұйымдастырды. Алаштан қалған жалғыз сүйек күлін елордадағы Кенесары сарбаздары жерленген ескі қорымға арулап қоюды, басына лайықты ескерткіш орнатуды үйлестірді.
Дихан Қамзабекұлының қайраткерлік қырлары туралы мақаламызды, тоқсан ауыз сөздің тобықтай түйінін, Мағжанның мына жырымен аяқтағымыз келеді:
Ерлерді ұмытса да ел, сел ұмытпас,
Ерлерді ұмытса да ел, жел ұмытпас.
Ел үшін жаннан кешіп, жауды қуған
Ерлерді ұмытса да ел, шөл ұмытпас.
Ел жауын зерттеп, өрт боп,
тынбай жортқан,
Ерлерді ұмытса да ел, бел ұмытпас.
Ел үшін төккен ерлер қанын жұтқан.
Ерлерді ұмытса да ел, жер ұмытпас.
Арқаның селі, желі, шөлі, белі
Ерлерді ұмытпаса, ел де ұмытпас!

Омар Жәлелұлы,
Л. Н. Гумилев атындағы
Еуразия ұлттық университеті қазақ әдебиеті кафедрасының доценті,
филология ғылымдарының
кандидаты

Ответ:

Отаршылдық. Қазақы ұғымы — «құлдық», «құл болу». Қазақ тарихындағы ең ауыр кезең; сүйекке таңба, көңілге дақ түсірген қасіретті кезең. Қазақ мемлекеттігінің жаңа тарихындағы Алаш орда үкіметінің рухани көсемі Ахмет Байтұрсынұлын ашындырып, қолына қалам алдырған басты себептердің бірі де бірегейі — туған халқының адам төзгісіз ауыр халі, отаршылдық кеп. Қазақ халқы өзінің тарихында ешкімге отар болып көрмеген екен, 150 жыл орыс отаршылдығының масқара қамытын киді. Оның зардаптары шексіз, тигізген зияны өлшеусіз. Қазақ халқы отаршылдық кезеңде малынан, жанынан айырылды. «Орнында бар оңалар»: мал да өседі, жан да өсер, бірақ бәрінен қиыны — ұлт санасына түскен құлдықтың ауыр қамыты. Құлдық сана! Қазақ «Ауру батпандап кіреді, мысқалдап шығады» дейді. Денеге кірген кеселден айығудың ұзаққа созылатынын айтып отыр. Ал рухани кеселдің ауыртпашылығын кім өлшепті; кім кесіп – пішіп айта алады? Ешкім айта алмаса керек: рухани кеселдің зардабы дене кеселінен мыңдаған есе ауыр! Дана қазақ «Таяқ еттен өтеді, сөз сүйектен өтеді» дейді. Отарлау ең алдымен басына ноқта түспеген бұла халықтың ең алдымен миына, санасына, ақыл – ойына жасалады. Миы, санасы, ақыл – ойы отарланбаған халық ешқашан, ешкімге құл болмайды. Отаршылдықты жан – дүниесімен сезінген Абайдың «бастағы ми, қолдағы малға талас қылған» деуі де сондықтан.

Міне, осындай ел басына күн туған, елдің рухы езіліп, намысы тапталған кезеңде елдің қамын ойлап, түнде ұйқыдан, күндіз күлкіден айырылған ерлер тарих сахнасына шығады. Ол ерлер тағы сол талайы ауыр халық ананың құрсағынан жаралады. Осы ауырлықты жан – тәнімен сезінген, «ұйқы беріп, қайғы алған» Ахмет Байтұрсынұлы өзіне – өзі «Адамдық диқаншысы» деп ат қояды. «Көлі жоқ, көгалы жоқ — қор жер» — елдігінен, бүкіл сән – салтанатынан жұрдай болған басыбайлы қоғам, отар ел — Қазақ елі. Бұл ел кезінде айдынды болғаны да, айбарлы болғаны да рас; бірақ қазір бәрін ұмытқан, дұрысы — ұмыттырған. Сол тәубесінен жаңылған, жадынан айырылған қор қоғамға өзінің кезінде кім болғанын есіне түсіру үшін көп еңбек ету керек; оның бойындағы өліп қалған адамшылықтың жасыл дарағын тірілту үшін де «адамдықтың тұқымын шашып, егу» керек. Алайда бұл азапты іске кім шыдайды, қу тандырдай кеуіп қалған топырақты қайта ылғалдандырып, оны тыңайтып, құмнан, тастан, арам шөптен тазартып, ерінбей – жалықпай егіп, суарып өнім алу үшін қаншама төзім, не деген сабыр керек?! Осы міндетін айқын сезінгендіктен де Ахмет Байтұрсынұлы өзін «Адамдық диқаншысы» деп атайды. Ал 1966 жылдың 19 маусымында Оңтүстік Қазақстан облысы, Түлкібас ауданында Қамзабек ақсақалдың көп балалы отбасында тағы бір ұл дүниеге келді. Оның атын әке – шешесі ырымдап «Дихан» деп қойды. Оңтүстік — ежелден егіншілікті кәсіп еткен, жері құнарлы, шыбық шаншысаң, өзінен – өзі тал болып шығатын абат мекен. Дихан ата — қазақ мифологиясында «егіннің, егіншілердің пірі, иесі» («Жалын» журналы, 1974, № 3, 147 – б.). Шылаулы есім деген осы болса керек: кім қойса да бұл есім баланың азамат болып қалыптасуына, өмірлік жолын дұрыс таңдауына әсерін тигізгені сөзсіз. Бұл есім қойылғанда баланың болашақта барлық күш – қайратын «халықтың көңілін көгертуге» жұмсайтын «адамдық диқаншысына» айналарын әке – шешесі білді ме, білмеді ме — о жағын тап басып айта алмаймыз, алайда сәби дүние есігін шыр етіп ашқан кезде айтылатын көл – көсір елдің дұғасының қабыл болғаны анық. Дихан Қамзабекұлы өзі құрастырып, алғысөзін жазған

Объяснение:

АДАМДЫҚ ДИҚАНШЫСЫ
Адамдық диқаншысы қырға шықтым,
Көлі жоқ, көгалы жоқ — қорға шықтым.
Тұқымын адамдықтың шаштым, ектім,
Көңілін көгертуге құл халықтың.
Ахмет Байтұрсынұлы

Рухани кеселден кім емдейді?
Отаршылдық. Қазақы ұғымы — «құлдық», «құл болу». Қазақ тарихындағы ең ауыр кезең; сүйекке таңба, көңілге дақ түсірген қасіретті кезең. Қазақ мемлекеттігінің жаңа тарихындағы Алаш орда үкіметінің рухани көсемі Ахмет Байтұрсынұлын ашындырып, қолына қалам алдырған басты себептердің бірі де бірегейі — туған халқының адам төзгісіз ауыр халі, отаршылдық кеп. Қазақ халқы өзінің тарихында ешкімге отар болып көрмеген екен, 150 жыл орыс отаршылдығының масқара қамытын киді. Оның зардаптары шексіз, тигізген зияны өлшеусіз. Қазақ халқы отаршылдық кезеңде малынан, жанынан айырылды. «Орнында бар оңалар»: мал да өседі, жан да өсер, бірақ бәрінен қиыны — ұлт санасына түскен құлдықтың ауыр қамыты. Құлдық сана! Қазақ «Ауру батпандап кіреді, мысқалдап шығады» дейді. Денеге кірген кеселден айығудың ұзаққа созылатынын айтып отыр. Ал рухани кеселдің ауыртпашылығын кім өлшепті; кім кесіп — пішіп айта алады? Ешкім айта алмаса керек: рухани кеселдің зардабы дене кеселінен мыңдаған есе ауыр! Дана қазақ «Таяқ еттен өтеді, сөз сүйектен өтеді» дейді. Отарлау ең алдымен басына ноқта түспеген бұла халықтың ең алдымен миына, санасына, ақыл — ойына жасалады. Миы, санасы, ақыл — ойы отарланбаған халық ешқашан, ешкімге құл болмайды. Отаршылдықты жан — дүниесімен сезінген Абайдың «бастағы ми, қолдағы малға талас қылған» деуі де сондықтан.
Міне, осындай ел басына күн туған, елдің рухы езіліп, намысы тапталған кезеңде елдің қамын ойлап, түнде ұйқыдан, күндіз күлкіден айырылған ерлер тарих сахнасына шығады. Ол ерлер тағы сол талайы ауыр халық ананың құрсағынан жаралады. Осы ауырлықты жан — тәнімен сезінген, «ұйқы беріп, қайғы алған» Ахмет Байтұрсынұлы өзіне — өзі «Адамдық диқаншысы» деп ат қояды. «Көлі жоқ, көгалы жоқ — қор жер» — елдігінен, бүкіл сән — салтанатынан жұрдай болған басыбайлы қоғам, отар ел — Қазақ елі. Бұл ел кезінде айдынды болғаны да, айбарлы болғаны да рас; бірақ қазір бәрін ұмытқан, дұрысы — ұмыттырған. Сол тәубесінен жаңылған, жадынан айырылған қор қоғамға өзінің кезінде кім болғанын есіне түсіру үшін көп еңбек ету керек; оның бойындағы өліп қалған адамшылықтың жасыл дарағын тірілту үшін де «адамдықтың тұқымын шашып, егу» керек. Алайда бұл азапты іске кім шыдайды, қу тандырдай кеуіп қалған топырақты қайта ылғалдандырып, оны тыңайтып, құмнан, тастан, арам шөптен тазартып, ерінбей — жалықпай егіп, суарып өнім алу үшін қаншама төзім, не деген сабыр керек?! Осы міндетін айқын сезінгендіктен де Ахмет Байтұрсынұлы өзін «Адамдық диқаншысы» деп атайды. Ал 1966 жылдың 19 маусымында Оңтүстік Қазақстан облысы, Түлкібас ауданында Қамзабек ақсақалдың көп балалы отбасында тағы бір ұл дүниеге келді. Оның атын әке — шешесі ырымдап «Дихан» деп қойды. Оңтүстік — ежелден егіншілікті кәсіп еткен, жері құнарлы, шыбық шаншысаң, өзінен — өзі тал болып шығатын абат мекен. Дихан ата — қазақ мифологиясында «егіннің, егіншілердің пірі, иесі» («Жалын» журналы, 1974, № 3, 147 — б.). Шылаулы есім деген осы болса керек: кім қойса да бұл есім баланың азамат болып қалыптасуына, өмірлік жолын дұрыс таңдауына әсерін тигізгені сөзсіз. Бұл есім қойылғанда баланың болашақта барлық күш — қайратын «халықтың көңілін көгертуге» жұмсайтын «адамдық диқаншысына» айналарын әке — шешесі білді ме, білмеді ме — о жағын тап басып айта алмаймыз, алайда сәби дүние есігін шыр етіп ашқан кезде айтылатын көл — көсір елдің дұғасының қабыл болғаны анық. Дихан Қамзабекұлы өзі құрастырып, алғысөзін жазған «Омбының Алаш дәптері» атты кітапта Жұманұлы Әбділда былай деп жазады:
Шығады асыл — тастан, өнер — жастан,
Тәрбиең тәуір болса әуел бастан.
Мисалы ғылым таппақ сол секілді,
Бұлақтың бітіп жатқан көзін ашқан.
Жігітке талаптанған сол мысалды,
Пайдасын ғылымының жұртқа шашқан.
Жаны ашып, нашарларға қызмет етіп,
Салса егер түзу жолға болса азысқан.
Халық үшін жанын қиып шыққан болса,
Қайырлы әр қадамы болсын басқан.
Көрсетіп тар орында таудай талап,
Құтқарса мұқтажлықтан болса сасқан.
Қазақ қор болар ма еді көп болса егер,
Шаһбазлар осы айтқандай өнері асқан.
Бұл өлең артық — кемі жоқ Ұлттық Ғылым академиясының корреспондент — мүшесі, филология ғылымдарының докторы, профессор Дихан Қамзабекұлына арналғандай.

Алаш үшін жан берген
Біздің танысуымыз да қызық. С. Торайғырұлы атындағы Павлодар мемлекеттік университетін танымал қоғам қайраткері, ғалым Е. М. Арын басқарған жылдары тұрақты түрде «Мәшһүр Жүсіп оқуларын» (конференция) өткізетін. Оған Алматы мен Астанадан, облыс орталықтарынан ғалымдар келетін. Ұмытпасам, 2003 жылы Керекуде Жүсекеңнің кезекті оқуы өтті. Сонда мен баяндама жасадым, ара — тұра үлкен ғалымдарға сұрақ қойдым. Ғылыми жиынның үзілісінде бір азамат жаныма жақындап, «сөзің мағыналы шықты» деп бағасын берді де, өзін таныстырды. Астанадан келген ғылым докторы, әдебиетші Дихан Қамзабекұлы екен. Ол кісінің бірінші қойған сұрағы «Қандай тақырыпта докторлық диссертация жазып жүрсің?» болды. Қапелімде не айтарымды білмей, «мен әлі ғылым кандидаты да емеспін…» дедім.
2008 жылы Е. А. Бөкетов атындағы Қарағанды мемлекеттік университетінен Астанаға келіп, Л.Н.Гумилев атындағы Еуразия ұлттық университетінің философия кафедрасына аға оқытушы болып жұмысқа қабылдандым. Бірде досым әрі жерлесім, Еуразия университетіне Қарағандыдан менен гөрі сәл ертерек ауысып келген тарих ғылымдарының докторы, профессор Мақсат Алпысбес: «Дихан Қамзабекұлына сәлем беріп шығайық», — деді. Қош, сонымен проректордың алдында отырмыз. Қарапайым, орынтағына мастанбайтын жан екен. Бірден баяғы Керекудегі әңгімені есімізге салды. Көбіне ол кісі емес, біз көсіліп сөйлеп отырмыз. Бір кезде Дәкең неге қорғамай жүргенімді сұрады. Тақырыбым Абайдан екенін, қорғау жолындағы қиындықтарды, жолым ашылмай қойғанын әлім келгенше түсіндіріп жатырмын.
— Осы тұлғаны Алашпен жалғастырып, әдебиет проблемасы тұрғысынан қорғасаң қалай болады? — деп сұрады. Мен қуана — қуана келісімімді бердім. Проректор — профессор зерттеуге ұсынатын тақырыпты нақтылайтынын айтты.
Ғылым, адами байланысымыз осылай басталды. Осы елордадағы ұшырасу ол кісінің маған жетекші болуымен, менің ол кісіге шәкірт болуыммен аяқталды. Қазақта «жақсының алдында жазыларсың, жаманның алдында тарыларсың» деген қанатты сөз бар. Ол кісінің жақсылығы сол емес пе, көрген адамын жатырқамай, «ерді кебенек ішінен таны» дегендей, мені танып, ғылым жолының шытырман асуларын бағындыруға жетелей жөнелді. Ол кісі жәй ғана ғалым емес, өте іскер ұйымдастырушы да болып шықты. Тарпаң жылқыдай, шет қонып, қиыр жайлап, «қорғамасам қорғамайын, менің білетінімді ешкім тартып ала алмайды», «қорғаған адамның бәрі ақылды болып кетпейді» деп астам ойлағансып, өз мінімді өзім жасырып, бойымды билей алмай жүрген мені айналдырған бір — екі жылдың ішінде жөнге келтіріп, қорғатып шығарды. Осының бәрін мен не үшін жазып отырмын? Ол кісіні көпе — көрнеу мақтау үшін бе? Жоқ, олай емес. Бүгінде елдің азаматы, алаштың азаматы болып үлгерген Дихан Қамзабекұлы біздің мақтауымызға еш мұқтаж емес. Қазақта «Жақсының (элита — О. Ж.) жақсылығын айт, нұры тасысын; жаманның (көп, тобыр — О. Ж.) жамандығын айт, құты қашсын» деген керемет қағида бар. Бірақ біз жақсының жақсылығын айту мен мақтаудың ара — жігін ажырата алмай қалған сыңайлымыз. Жақсының жақсылығын айту, сол кісінің саған жасаған қамқорлығын, тигізген пайдасын айту, нақты айтқанда, жақсының жақсылығын (неге жақсы екендігін), жақсы қасиеттерінің көрініс беруін атап айтуымыз керек.
Міне, сол ұстазымыз, ғылыми жетекшіміз, алаштанушы Дихан Қамзабекұлы ердің жасы — елуге толғалы отыр. Ердің жасы — адамның рухының кемеліне келіп, ақылы толысатын жасы. Дихан Қамзабекұлына қуат беріп, оны тура жолдан тайдырмай, ақ жолдан айнытпай келе жатқан нендей күш деп ойландық. Ақыры барлық мәселе адамның жүріп өткен жолы, ұстанған қағидалары, үйренген ұстаздарында екеніне көзіміз жетті. Дихан Қамзабекұлының өмірдегі ұстазы, ғылыми жетекшісі, қазақ әдебиеттану ғылымының ақсақалы, академик Серік Қирабаев екендігі мәлім. «Ұстазы жақсының ұстамы жақсы» дегендей, Дәкеңнің бойындағы білгірлік, кәсібилік (профессионализм), салқын сабыр мен ұстамдылық сынды қасиеттер ұстаздың алдын көргенінен деп топшылаймыз. Ал қу дүниенің иір — шиыр соқпақтарында адасып қалмай, опа — жырасына сүрінбей, асыл мұратына адалдық танытып келе жатқандығы таңдап алған ғылыми тақырыбына байланысты ма деп ойлаймыз.
«Білім — ауыс, ырыс — жұғыс» дегендей, Дихан Қамзабекұлының мәртебесін өсіріп, абыройын асырған бірінші Жаратушы Алла тағала болса, екінші — Алаш арыстары. Ғылым жолындағы талапкер таңдап алған тақырыбына адал болса, өзі де осы тақырыпқа айналып, бүкіл болмысымен, жан — дүниесімен тақырып хасил болатындығына көзіміз жетіп отыр. Алаштың мұраты, алаштың арманы мен мұңы, қайғысы мен қапасы Дихан Қамзабекұлының ішкі өзегіне түскен. Сол асыл мұрат жанына жай таптырмай, Омбы мен Тәшкеннің, Мәскеу мен Орынбордың мұрағаттарында шаң басқан тарих беттерін аударып, көкірегіне нық сенім мен мақсат ұялатты. Әсіресе жас талапкерді он бес жасында мұғалім, жиырма бес жасында Қазақ автономиясының оқу — ағарту министрі дәрежесінде қызмет атқарған Смағұл Садуақасұлының тағдыры қызықтырды. Смағұлдың ізімен ол туып — өскен Омбы өңіріне де барып қайтты. Смағұлды өсірген ортаны, Смағұлдың қайраткерлік ғұмырына арқау болған қалаларды аралады. Небәрі 33 жасында Мәскеуде белгісіз себептермен қайтыс болған, өртелген мәйіті жат жерде қалған қайраткердің еңбегін тірнектеп жинап, алғаш екі том, кейін үш том қылып жариялады. Талай белгісіз рухани дүниесін ғылыми айналымға енгізді. Ендігі мақсат — елі үшін аянбай еңбек еткен, елден жырақта жаны қиылған тұлғаның мәйітін туған жердің топырағына табыстау еді. Ол арманы да орындалды. 2011 жылдың 20 қаңтарында Мәскеудің Дон зиратханасында сақталып келген мәйітін Астанаға жеткізу шарасын ұйымдастырды. Алаштан қалған жалғыз сүйек күлін елордадағы Кенесары сарбаздары жерленген ескі қорымға арулап қоюды, басына лайықты ескерткіш орнатуды үйлестірді.
Дихан Қамзабекұлының қайраткерлік қырлары туралы мақаламызды, тоқсан ауыз сөздің тобықтай түйінін, Мағжанның мына жырымен аяқтағымыз келеді:
Ерлерді ұмытса да ел, сел ұмытпас,
Ерлерді ұмытса да ел, жел ұмытпас.
Ел үшін жаннан кешіп, жауды қуған
Ерлерді ұмытса да ел, шөл ұмытпас.
Ел жауын зерттеп, өрт боп,
тынбай жортқан,
Ерлерді ұмытса да ел, бел ұмытпас.
Ел үшін төккен ерлер қанын жұтқан.
Ерлерді ұмытса да ел, жер ұмытпас.
Арқаның селі, желі, шөлі, белі
Ерлерді ұмытпаса, ел де ұмытпас!

Омар Жәлелұлы,
Л. Н. Гумилев атындағы
Еуразия ұлттық университеті қазақ әдебиеті кафедрасының доценті,
филология ғылымдарының
кандидаты

«Отбасы шағын мемлекет» демекші, өз отбасымды, әрине, айрандай ұйыған, тату тәтті, бірлікте өмір сүріп жүрген қарапайым қазақ отбасылардың біріміз. Қара шаңырағымыздың ақылшысы, арқа сүйеріміз –жан әкешім, «Әке — асқар тау, Ана- етегіндегі бұлақ, Бала — жасындағы құрақ» деп тегін айтылмаған болар. Ата-анасын, аға-сіұңілерін сыйлай білген, жақындарына жақсылық тілеген адам, менің ойымша, болашақта қоғамда да ізгі ниеті арқылы еліне, оның дамуына көп септігін тиетінін күмәнданбаймын. Осының бәрі «ұяда не көрсең, ұшқанда соны ілерсің «деген мақалға сай келіп тұр. Яғни отбасында көрген тәлім, жадына тоқыған тәрбиенәң арқасында көкірегі ояу, есті болып өсуіміздің кепілі . «Үлкенге-құрмет, кішіге-ізет» демекші ,сыйласу арқылы бірлікте өмір өмір сүреміз. Еркелігімізді, аяқ шалынған .қателескен кездергі қателігімізді түсініп кешіре білген дер кезінде ақыл-кеңесін аямайтын, осы дүниенің тек тәтті тұстарын көрсетуден, жақсылыққа итермелеуден жалықпайтын әке шешеміз. Бірін-бірі демеп, сүйеу бола біліп, өмір бойы ынтымағы жарасқан отбасы қатарынан қалмаудан үміттенемін. Мен өз отбасыммен мақтан тұтамын.

Сен сыз
сіз сызыңыз
ол сызды

Ұрыспа, айғайлама және т.б.

А айтпақшы- а Кстати
сен де салмак- ты тоже вес

Сый-құрмет- зат есім
Еңбек — зат есім
Қолғабыс ету -етістік
Осы -есімдік
Өнімді-сын есім
Мамандану-етістік
Биыл- үстеу

OBRAZOVALKA.COM

OBRAZOVALKA.COM — образовательный портал
Наш сайт это площадка для образовательных консультаций, вопросов и ответов для школьников и студентов .

Наша доска вопросов и ответов в первую очередь ориентирована на школьников и студентов из России и стран СНГ, а также носителей русского языка в других странах.

Для посетителей из стран СНГ есть возможно задать вопросы по таким предметам как Украинский язык, Белорусский язык, Казакхский язык, Узбекский язык, Кыргызский язык.

На вопросы могут отвечать также любые пользователи, в том числе и педагоги.

---

Консультацию по вопросам и домашним заданиям может получить любой школьник или студент.

Эссе

Адамгершілік – адамдықтың айнасы

… Адамгершілік – ең ұлы адами қасиеттердің биігі. Ол – шыңырау ой мен салиқалы танымның үндестігі.

Адамгершілік! Бұл сөздік қорымыздағы сөлі ерекше, мәні мәңгілік айқын, адамның ең асыл қасиеттерін айқындайтын бірден-бір аяулы ұғым. Ұғым ғана емес, тіршіліктің мәнін, дүниенің сәнін төрттағандап ұстап тұрған ең ұлы принцип. Өйткені, адамгершілікке негізделген жерде не нәрсеге де құдірет даритындығы мәлім.

Иә, осынау рухани-адамгершіліктің негізі – «Өзін-өзі тану» бағдарламасы дәл осындай құндылықтарды дәріптейді. Мұстафа Шоқай да бір кездері:

«Адамгершіліктен жұрдай рухта тәрбиеленген ұрпақтан халқымыздың қажеті мен мүддесін жоқтайтын пайдалы азамат шықпайды», — деген түйінді ой-пікірі кім-кімге де үлкен ой салады. 25 жылға қадам басқан Қазақстан елі мен оның этнопедагогика саласына да ең қажеттісі – ең алдымен адамдық пен адалдық болмақ.

Айналайын мектеп-ай! Сен бәрін оқытасың. Бірақ біз мына өмірде оқығанды оқымағандай, естігенді естімегендей жүре береміз.

Әлем қазір дағдарысқа қарсы неше түрлі бағдарламалар, жобалар қабылдап жатыр. Ол – мемлекеттік, трансұлттық құрылымдардың амалы. Ал қарапайым халық пен өскелең жас ұрпақ үшін қарапайым бағдарлама қажет. Осынау біз оқытып отырған «Өзін-өзі тану» пәні осы қарапайым, түсінікті, рухани дүниемен үндеседі.

Сондай жобалардың бірі – тарихи «Асан мен Үсен» әпсанасы. Біздің санамыздағы, бәлкім қанымыздағы Асан: «Елді, мұны жолды, бағытты, ертеңгі күнді қайдан табамыз?», — деп кейін тартады, тіпті шошиды, жылайды.

Ал біздің санамыздағы, бәлкім қанымыздағы Үсен: «…Әкем: үйрек, қаз – адал құстар. Бойыңда адамгершілік қасиеттің кішкене ұшқыны болса, оларды ешуақытта байлап-матап әуре етпе», — дейтұғын. Міне тәрбие, тек деген қандай жақсы: адамдық пен обал-сауапты ойлатады. Екеуінің көшкен елдің жұртында қалуы — сынақ.

Мұндай сынақтан бай-бағылан да, кедей-кепшік те, адамгершілігі молы да, жоғы да өтеді. Кейде ойланам: «Мына замандағы дағдарыс та бізге не Үсен, не Асан бол!»- деп тұрғандай. Басында Асан болдық делік, кейін Үсен сияқты болып кетсек те жаман емес. Себебі, нарық жөнінде, дағдарыс туралы оқып туған жоқ қой.

Иә, маған ой үстіне ой келе береді… Соның бірі: — Жетім қозы неге маңырайды?

16 миллионға жуық халқы бар Қазақстан мемлекетінде – 46 мыңнан аса әлеуметтік жетімдер бар екен. Аз ба, көп пе білмедім?!

Қазақ қасқырды жақсы көреді. Жыртқыш болса да! Себебі, оның эпикалық санасында «құндақтаулы бабам бір тамыш сүтке зар болып, шырқырап жатқанда бөлтірігінен айырылған бөрі емізген» деген ақпар бар. Қасқыр, Құртқа (бөрінің аналығы) – арғы қазақтың тотемі, культі. Біздегі осынау жетімдердің қай-қайсысы да анасын іздейді. Ұлардай шулайды. «Жетім қозы тасбауыр, маңырар да отығар». Суық қабырғалы жетімхана оларға мәңгілік пана болмаса белгілі. Оларды уызға жарытатын да, қабырғасын қатайтып, иманын түзейтін де – адамгершілігі мол адамдар ғана! «Қоғам!»десек – жалпылау, «Адам!» — десек нақтылау.

Жердегі жетімдерді ойлай келе, көк аспандағы көгершінге көзім түсті… Былай қарағанда, бейкүнә құс. Бірақ бізді бірде-бір мәдени мұрамызда «көгершін – бейбітшілік құсы, адамгершілік пен имандылықтың жәндігі» деген ұғым, бейне т.б кездеспейді.Құс па – құс, есебі жоқ кәдімгі құстардай өмір сүре берсін. Яғни, ауызша жеткен мұраларда ешқашан көгершінге акцент жасалынбаған.

Қазіргі ірі мәдениет ошақтарында кептердің суреті жиі салынады. Ал, шындығында қазақ кептер асырамайды! Кептер деген құсты асырап ұшырсаңыз, ол бір айналып келгенде өзімен бір топ кептерді ала келеді. Яғни, біреудің адал малы ойда-жоқта сіздің қораңызға кіре қалды. Сіз оның кімдікі екенін білмейсіз. Сондықтан, Алланың алдында сіздің іс «арам жолмен мал табу» болып есептеледі. Біздің ұлттық тәрбиеміз – адамгершілік, ақиқат пен адалдықты ту етеді емес пе? Байқасаңыз, кептер басын жиі шайқайды. Қазақ мұны жаман ырымға балап: «Барлық ақ ниетті бұзып жатыр» деп асыратпайды.

Және зоологиялық тұрғыдан неше түрлі жұқпалы ауруларды таратушы – негізінен тышқан мен көгершін екен. «Жартылай шындық өтіріктен де жаман» деп жатады. «Көгершін – христиандардың құсы» деген сөз жиі ұшырасады. Иисус Христостың жаны кептер кейпінде аспанға ұшқан деседі. Ең өкініштісі, аузына зәйтүн жапырағын қыстырған ақ кептер қонған жерінде, адамгершілік пен мейірімнің дәнін, татулық пен бірліктің өскінін қыршып үзіп жібереді екен.

Сыныптағы шәкірттерімнің:

«Ақ көгершін, көгершін,

Қол қанат құс сен едің…» болып әуеленіп жырланған әніне құлақ түріп, қалың едім.

Адам санасында адамгершілік қасиеттер ерте кезден-ақ қалыптасқан. Зәбірленушіні қорғау, бостандыққа ұмтылу, ұлттың, ұлыстың адамгершілік рухын нығайтып, ынтымаққа жол ашу, елін, жерін қорғау – биік адамгершіліктен туатын қасиеттер.

Абайда «адам болу», «жарым адам», «толық адам», «адамның адамдығы», «адамшылық», «толық инсаният», «инсанияттың кәмалаттығы», «бенделіктің кәмалаттығы» тәрізді адамшылық, арлылық мәселесіне қатысты терминдер де бар. Шығыс ақыны, Абайға үлгі болған Саади әлемдік әдебиетте «адамият» ұғымын енгізген. Міне бұл ұлы тұлғалар адам дамуындағы адамгершілік сезімнің ең жоғарғы құбылыс екенін айтады. Ұлы ағартушы өз айналасын қоршаған әділетсіздік қазақ халқын аздырып бара жатқанын, әсіресе жастарды адамгершілікке тәрбиелеуге ерекше көңіл аударды. Абай адамгершілік қасиеттер ретінде туған елге деген сүйіспеншілік пен ерлік, табандылық пен адалдық, парасаттылық пен сыпайылық, адамдарға қайырымдылықпен қарау, еңбек сүйгіштік, жарқын өмірге ұмтылушылықты т.б атап айтты.

«Мәңгілік Ел» жалпыұлттық идеясын іске асыру барысында «Қаза елі» жобасы – жаңа заман талабы» атты тұжырымдама – сол ұлы Абай ұлықтаған ұлы құндылықтардың жалғасы іспетті.

Біз – анықтауышты қажет етпейтін елміз. Адамгершілікті – елдіктің тұтқасы еткен жерміз. Асыл құндылықтарды – адамдықтың шарайнасы еткен Қазақ ұлтымыз!

«№1 мектеп-гимназиясы» КММ

өзін-өзі тану пәні мұғалімі

Байгелді Гүлнұр Төлегенқызы